Рубрика: Bolalar uchun she’rlar

«2» , «3» lar unga «ulfat»dir,
Dars tayyorlash, «katta kulfat»dir.
Doskada u tili yoʼq soqov,
Mexnatda xam ishyoqmas, yalqov.

Norni bosib xayajon,
Dedi: — «Аya. ayajon,
Gurillatib olovni,
Damlab qoʼydim palovni.

Tandir oldida,
Yengcha turardi.
Oʼsha atrofda,
Qargʼa yurardi.

Dars oʼtar oʼqituvchi,
Tinglamas faqat Yoʼlchi.
Xayoli uchib yurar,
Xar tomon koʼchib yurar.

Koʼlning suvi juda sof,
Qamishga toʼla atrof.
Koʼlda suzar laylaklar,
Koʼl ichra — qurbaqalar.

«Sizlar kimsiz?» — «Bolamiz,
Bogʼdagi gul-lolamiz!».
-«Nima kerak, siz uchun?»,
-«Tinchlik kerak, biz uchun.

-«Сизлар кимсиз?» — «Боламиз,
Боғдаги гул-лоламиз!».
-«Нима керак, сиз учун?»,
-«Тинчлик керак, биз учун.

Qor, izgʼirin tashqari,
Guvillab yonar pechka.
Quyosh botib gʼarb sari,
Vaqt borib qolgan kechga.

Maktabdan kelar Аdxam,
Yerga egib boshini.
Ranjib, boshin qilib xam,
Chimirgandi qoshini.

Мактабдан келар Адхам,
Ерга эгиб бошини.
Ранжиб, бошин қилиб хам,
Чимирганди қошини.

Bolakay koptok tepib,
Oʼyinga xoʼp berildi.
Bir payt koptogi uchib,
Derazaga urildi.

Dedi kichkina Orif:
-«Men ilonni ushladim,

Karimjon kattalarni,
Gapiga boʼldi xayron.
Gapning magʼzi boʼlarmi,
Bu dunyoda xech qachon?

Ilondir mening ismim,
Koʼrinishim qaxrli.

Meni toshbaqa derlar,
Baʼzilar tutib yerlar.
Yeyar ovqatim tekin,
Lekin yuraman sekin

Jajjigina quyoncha,
Yugura olmas uncha.
Shunda xam u tirishib,
Yugurishga kirishib,

Pechkaning karnayiga,
Chumchuq uya quribdi.
Moʼralasam ichiga,
Bolalari turibdi.

Buvijonim uylari,
Suvogʼi sal koʼchgandi.
Sal-pal oqlanganlari,
Tamomila oʼchgandi.

Mening toʼrtkoʼz itim bor,
Аqlli u juda xam.
Daydib yurmaydi bekor,
Bunday itlar kamdan-kam.

Аtrof qor, qish faslida,
Murod agʼanar qorda.
Yumshoq qorning ustida,
Dumalash juda zoʼrda.

-«Ukajon menga qara,
Qulogʼing nega qora?
Ishonmasang agarda,
Oynaga kirib qara!».

Tiniq suv shildir-shildir,
Muz tagidan oqqanda.
Chana uchgim keladir,
Qish fasli qor yoqqanda.

Xoliqvoyning ukasin,
Tomogʼi ogʼrib qoldi.
Lekin uning oyisi,
Xoliqni koyib qoldi:

Xar kun xoʼroz uyqudan,
Uygʼotadi qu-qu-lab.
Turgim kelmas oʼrnimdan,
Koʼzlarimni uqalab.

Quyosh buncha shoshasan,
Bulutlardan oshasan.
Botmay tursang boʼlmasmi?
Yoki onang koʼnmasmi?

Bobom aytsam sizlarga,
Zoʼr mirishkor bogʼbondir.
Bogʼdagi daraxtlarga,
Onaday mexribondir.

Бобом айтсам сизларга,
Зўр миришкор боғбондир.
Боғдаги дарахтларга,
Онадай мехрибондир.

Koptogim juda chaqqon,
Sapchiydi yerga ursam.
Yetolmayman xech qachon,
Orqasidan yugursam.

Karim, Sobir ikkisi,
Chopishdi kim oʼzarga.
Sobir esa Karimni,
Ilmas edi nazarga.

Yosh kimyogar bolamiz,
Kimyo ilmin bilamiz.

Maktabimiz bogʼida,
Turli mevalar serob.
Parvarishga kelganda,
Oʼzimiz bogʼbon, mirob.

-«Onajon, tezroq boʼling,
Аtlasga puldan bering.

-«Xar kun ertalab seni,
Kim uygʼotar, Oʼrozvoy?».
-«Xar kun ertalab meni,
Uygʼotadi xoʼrozvoy!».

-«Bolarining asali,
Qanday yaxshi» — der Omon.

Uyqu kelib koʼziga,
Omon der oʼz-oʼziga,
-«Darsni qilay ertaga,
Yaxshi boʼlar qaytaga.

Oʼtirishar oʼtloqda,
Bobo bilan bolalar.
Baxor edi, xar yoqda,
Ochilgandi lolalar.

Ona soʼrar oʼgʼlidan:
-«Nega sindi piyola?.
Xafa boʼlmagin mendan,
Bu oʼzingga xavola!».

Orif kelib maktabdan,
Tushlik uchun oʼtirdi.
Voz kechmasdan qatiqdan,
Pok-pokiza tushirdi.

-«Betimni yuvib olay,
Suv quyib qoʼying aka!»

Bir kun Karim ertalab,
Maktabi tomon yurdi.
Yoʼlida ketayotib,
Temir yotganin koʼrdi.