Икки нотаниш кимса сухбатлашмоқда эдилар:
— Сиз кимсиз?
— Акангман!
— Ие, мени аслида хеч қачон акам бўлмаган!
— Тўғри, мени хам аслида укам бўлмаган. Лекин мен қасам ичганман, «кўзимга иссиқ кўринган инсон билан дарров ини тутиниб оламан» деб, Бахонада сен акалик бўласан, мен эса укалик бўламан!
— Майли, розиман. Яна шартларингиз борми?!
— Бор, албатта. Энди укажон, мана шу чемоданни божхона текширувидан ўтгунимизча «ўзимники» деб турасан-да!
— Қанақасига?
— Ахир иккимиз хам йўловчимизку ахир!…
Текширувдан ўтгандан кейин:
— Эх укажон, нега бундай қилдинг? Қандай қилиб хозиргина тутинган мендай акангни қўлларига кишан солдирдинг?
— Хафа бўлманг акажон! Мен хам давлатимиз олдида қасамёд қилганман, «кўзимга шубхали кўринган инсонни дарров тутиб бераман» деб. Мана, кўрдингизми, бахонада иккимиз хам ака-укалик бўлдик, хам қасамимизга содиқ қолдик!