Баъзан кўча-куйда итларга хеч қандай сабабсиз хам тошлар отиб озор бериш холатлари учраб туради. Агар мана шу пайтда итлар хам бирданига тилга кириб кетса, у нималар деган бўлар эди:
Мен бечора «бобопман»,
Кўринишдан нобопман.
Хар замонда «хур»сам хам,
Ювош бўлиб юрсам хам,
Тош билан «дангиллатиб»,
Кетишар «вангиллатиб».
Булар хам майлику-я,
«Итни боласи» дея,
Мени қаттиқ сўкишар,
Ё орқамдан тепишар.
Булар хам етмай бизни,
Қиморни айтмайсизми,
Пул тикиб, уриштириб,
Тупроққа қориштириб,
Вахшийликку бу ахир,
Булар бари бўлмағур.
Айбим нима, билмасам,
Уйингизни пойласам.
Инсоф берсин сизларга,
Сабр-тоқат бизларга!