Рубрика: Хикоялар — Кирилл

Хар бир инсоннинг феъл-атвори ёшлигидан шакллана боради. «Нафақат ёшлигидан, балким мурғаккина гўдаклик пайтлариданоқ» дейилса, тўғрироқ бўлади.

Мен хам ёшлигимдан хар-хил уйдирмаларга, ажина, алвасти каби нореал нарсаларга ишонмасликни одат қилганман. Илгарилари, хатто

Кўпчилик хонадонларда кунлар исиши биланоқ хар-хил катта-кичик хажмдаги қурилиш ишлари бошланиб кетади.Буни натижасида ховлида бир оз бўлсада, тартибсизлик юзага келади.

Ёз фасли эди. Кун иссиқ. Шахар кўчаларидан бирида, йўналишли таксидамиз. Автомашиналарни кўплигидан биз хам секин харакатланаётган эдик. Бу орада машиналар

Азалдан хар бир фаслнинг ўзига яраша таровати бўлади дейишади. Хақиқатан хам бу бежиз айтилмаган. Бахор фасли гуллар билан бурканиб, кўзни

Ахмад бува бозордан қайтмоқда эди. Бозордан харид қилган нарсалари жуда кўп бўлмасада, барибир йўлда ўзида чарчоқ пайдо бўлганини хис қилди.

Бу воқеа анча ёшлик пайтларимда бўлиб ўтган эди. Ўшанда чамаси 4 — 5 ёшларда бўлсам керак. Ўзим тенги болалар билан