Рубрика: Болалар учун шеърлар

Кўрдингми, бола пақир,
Сенга айтгандим, ахир!
Соябонни олгин деб,
Халтамизга солгин деб,

Совун кўпиклари — учар хавода,
Тезроқ тарқалади — эсса шабода.
Рангин айтмайсизми, қамашар кўзлар,
Уни таърифлашга, ожиздир сўзлар.

Набирам қизиқ жуда.
Сўраб қолар гохида:
-«Катталар бизга ўхшаб,
Нега йиғламас қақшаб?».

Жажжи Фарход отасига қарабди,
Сўнг хурсиниб, ундан аста сўрабди:
-«Хар кун менга кечки пайт эртак айтиб,
Ухлатасиз, ахир бу — қандай тартиб?

«2» , «3» лар унга «улфат»дир,
Дарс тайёрлаш, «катта кулфат»дир.
Доскада у тили йўқ соқов,
Мехнатда хам ишёқмас, ялқов.

Норни босиб хаяжон,
Деди: — «Ая. аяжон,
Гуриллатиб оловни,
Дамлаб қўйдим паловни.

Тандир олдида,
Енгча турарди.
Ўша атрофда,
Қарға юрарди.

Дарс ўтар ўқитувчи,
Тингламас фақат Йўлчи.
Хаёли учиб юрар,
Хар томон кўчиб юрар.

Кўлнинг суви жуда соф,
Қамишга тўла атроф.
Кўлда сузар лайлаклар,
Кўл ичра — қурбақалар.

-«Сизлар кимсиз?» — «Боламиз,
Боғдаги гул-лоламиз!».
-«Нима керак, сиз учун?»,
-«Тинчлик керак, биз учун.

Қор, изғирин ташқари,
Гувиллаб ёнар печка.
Қуёш ботиб ғарб сари,
Вақт бориб қолган кечга.

Мактабдан келар Адхам,
Ерга эгиб бошини.
Ранжиб, бошин қилиб хам,
Чимирганди қошини.

Болакай копток тепиб,
Ўйинга хўп берилди.
Бир пайт коптоги учиб,
Деразага урилди.

Деди кичкина Ориф:
-«Мен илонни ушладим,

Каримжон катталарни,
Гапига бўлди хайрон.
Гапнинг мағзи бўларми,
Бу дунёда хеч қачон?

Илондир менинг исмим,
Кўринишим қахрли.

Мени тошбақа дерлар,
Баъзилар тутиб ерлар.
Еяр овқатим текин,
Лекин юраман секин.

Жажжигина қуёнча,
Югура олмас унча.
Шунда хам у тиришиб,
Югуришга киришиб,

Печканинг карнайига,
Чумчуқ уя қурибди.
Мўраласам ичига,
Болалари турибди.

Бувижоним уйлари,
Сувоғи сал кўчганди.
Сал-пал оқланганлари,
Тамомила ўчганди.

Менинг тўрткўз итим бор,
Ақлли у жуда хам.
Дайдиб юрмайди бекор,
Бундай итлар камдан-кам.

Атроф қор, қиш фаслида,
Мурод ағанар қорда.
Юмшоқ қорнинг устида,
Думалаш жуда зўрда.

-«Укажон менга қара,
Қулоғинг нега қора?
Ишонмасанг агарда,
Ойнага кириб қара!».

Тиниқ сув шилдир-шилдир,
Муз тагидан оққанда.
Чана учгим келадир,
Қиш фасли қор ёққанда.

Холиқвойнинг укасин,
Томоғи оғриб қолди.
Лекин унинг ойиси,
Холиқни койиб қолди:

Хар кун хўроз уйқудан,
Уйғотади қу-қу-лаб.
Тургим келмас ўрнимдан,
Кўзларимни уқалаб.

Қуёш бунча шошасан,
Булутлардан ошасан.
Ботмай турсанг бўлмасми?
Ёки онанг кўнмасми?

Бобом айтсам сизларга,
Зўр миришкор боғбондир.
Боғдаги дарахтларга,
Онадай мехрибондир.

Коптогим жуда чаққон,
Сапчийди ерга урсам.
Етолмайман хеч қачон,
Орқасидан югурсам.

Карим, Собир иккиси,
Чопишди ким ўзарга.
Собир эса Каримни,
Илмас эди назарга.

Ёш кимёгар боламиз,
Кимё илмин биламиз.

Мактабимиз боғида,
Турли мевалар сероб.
Парваришга келганда,
Ўзимиз боғбон, мироб.

-«Онажон, тезроқ бўлинг,
Атласга пулдан беринг.

-«Хар кун эрталаб сени,
Ким уйғотар, Ўрозвой?».
-«Хар кун эрталаб мени,
Уйғотади хўрозвой!».

-«Боларининг асали,
Қандай яхши» — дер Омон.
-«Асали яхши — асли,
Лекин чаққани ёмон!».

Уйқу келиб кўзига,
Омон дер ўз-ўзига,
-«Дарсни қилай эртага,
Яхши бўлар қайтага.

Ўтиришар ўтлоқда,
Бобо билан болалар.
Бахор эди, хар ёқда,
Очилганди лолалар.

Она сўрар ўғлидан:
-«Нега синди пиёла?.
Хафа бўлмагин мендан,
Бу ўзингга хавола!».

Ака-ука тандирга,
Ўт қўйишни талашар,
Ота-она уларга,
Хайрон бўлиб қарашар.

Ориф келиб мактабдан,
Тушлик учун ўтирди.
Воз кечмасдан қатиқдан,
Пок-покиза туширди.