Рубрика: Шеърлар

Махаллангда кўрдим барно юзингни,
Бунча мендан олиб қочдинг ўзингни.
Хуркак оху каби бўлиб негадир,
Қарашларинг мени ерга эгадир.

Йиллар ўтиб, учрашдик яна,
Кўзлар-кўзга тўқнашди яна.
Нигохингдан нелар таралар,
Янгиланиб эски «яра»лар.

Қайтди йигит харбий хизматдан,
«Медаль» билан тўлдириб кўксин.
Соғинч хисси тошиб юракдан,
Қўнғироқнинг босди тугмасин.

Жаррох хузурига келди бир кампир,
Оғриқни зўридан қилолмас сабр,

Ногахон автобус, силкиниб бирдан,
Яна давом этди, манзили сари.
Лекин ажабланмас, хеч ким бу холдан,
Гўё ўткинчидай, буларнинг бари.

Ха, топдингиз — қошиқман,
Таомларга ошиқман.
Таом есангиз менда,
Қадрим биласиз шунда.

-«Ойижон, нега мени,
Тишларингни юв — дейсиз!».

-«Қўшнимизнинг келини,
Ўхшар эмиш илонга!».

Оила аслида, сирли бир хилқат,
Бу хилқат илдизи, чуқурроқ фақат.

Дунёда умрнинг ўлчови бўлмас,
Ким узоқ яшайди ва кимдир қисқа.

Сўрадилар: -«Қадр — нимадир?»,
У эхтиёж — эрур менимча.

Қўнғир айиқ — оқ айиқдан сўрабди:
-«Нега сени рангинг оқ, менчи — қўнғир?».
Оқ айиқ хам, шундай жавоб қилибди:
-«Оқ ранг менга — хавфдан химоя ахир!».

Қахратон қиш, изғирин совуқ,
«Чирс-чирс» ёнар, печкада олов.

Сохил узра турар икки ёш,
Неларнидир, пичирлайди лаб.

Дунёдаги хар нарса,
Ўз ўрнига эгадир.
Айрим нарсалар эса,
Баъзан жонга тегадир.

Бола бир кун бехосдан,
Отага берди савол.
-«Экканингни ўрасан,
Деди кеча битта чол.

Дунё ишлари кемтик,
Баъзан хайрон қоламиз.
Хақиқатга боқмай тик,
Кейин ўйга толамиз.

Бежирим кийинган бир йигит,
Борарди кўчада охиста.
Тўсатдан олдидан, ўша пайт,
Бир жонон чиқдику бехосдан.

Турибсан — мағрур, сокин,
Гўё мени унутиб.
Кўнглинг топгандай таскин,
Ўзни мендан совутиб.

Мухаббат таърифи, хақида азал,
Битилган қанчалар, ашъору — ғазал.
Барида мухаббат, куйлаб ўтилган,
Мухаббат дардлари, унда битилган.

Агар шеър ёзилса — қўлнинг учида,
Бундай шеър — бемақсад. кўкда учади.
Бир онда чарақлаб, чақмоқ мисоли,
Мақсадсиз инсонга ўхшаб ахволи,

Оғир хаста инсоннинг кўзи,
Кўрмас жондан бошқа нарсани.

Гап бошлади — ғийбатчи:
-«Шикоятим қўшнимдан.
У мен каби ёзувчи,
Нима фарқи бор мендан?».

Дастурхон атрофида,
«Катталар» йиғилишиб.
«Нималар»ни хақида,
Сўзлашар, бахслашиб.

Жангчи борар, қўлида қурол,
Ўқ ёмғири, «виз-виз» учади.

Дангасага дарахт дер:
-«Сендақасин кўрмадим.
Мевам бўлмай қаро ер,
Менга сув бер, чанқадим!».

Кулгу яхши, кўп яхши,
Кулгу — хаётнинг нақши.
Узайтирар умрни,
«Эритади» темирни.

Кураш тушар икки полвон,
Бўш келмайди, икки томон.
Бири абжир, бири чайир,
Биров дейди: -«Қўлин қайир!».

-«Саволим бордир сизга,
Кўрганмисиз денгизни?».

«2» , «3» лар унга «улфат»дир,
Дарс тайёрлаш, «катта кулфат»дир.
Доскада у тили йўқ соқов,
Мехнатда хам ишёқмас, ялқов.

Чўққининг учида турар бир лола,
Лолани узмоқчи бўлар қиз бола.
Чўққига тирмашди, лекин бўлмади,
Лолани олмасдан, кўнгли тўлмади.

Янги йил келмоқда — одатий бир хол,
Хар йили у кириб келар, «бемалол».

Қиш кулса, оғзидан тўкилади қор,
Ховридан яхлайди, дарё-ю анхор.

(«Мох» — хар қандай иқлим шароитига мослаша оладиган ўтсимон ўсимлик тури. Бу ўсимлик ер шарининг исталган нуқтасида, жумладан тундра, абадий музликлар билан қопланган худудлар, Арктика, Антарктидада, тоғларда хам учрайди..)

Ташналигу, совуқ ва иссиқ,
Чидаш берар барига мохлар.

Булут қуёшни ўраб,
«Юзин» тўсмоқ бўлади.

Кампир деди, тутоқиб:
-«Бир гап эшитдим бугун.
Неча «милён» йил ўтиб,
Қуёш топармиш якун!.

Қандайдир қушча бирдан,
Тепамдан учиб ўтди.
Қарангки, оддий қушдан,
Камина чўчиб кетди.

Денгиз юлдузи дер, жониворларга:
-«Кўкдаги юлдузлар — қондош бизларга!».

Рассом ахли, нарсаларни — чизар доим қоғозга,
Қувончни ё хис-туйғуни — «чизчи» десалар сизга,

Бир куни, бахор эди,
Бир новдада икки қуш.
Чуғур-чуғур сайрарди,
Хаёлим бўлди жунбуш.